حکمت نهج البلاغه

وَ قَالَ ع لَمَّا بَلَغَهُ إِغَارَةُ أَصْحَابِ مُعَاوِيَةَ عَلَى الْأَنْبَارِ- فَخَرَجَ بِنَفْسِهِ مَاشِياً حَتَّى أَتَى النُّخَيْلَةَ- وَ أَدْرَكَهُ النَّاسُ وَ قَالُوا- يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ نَحْنُ نَكْفِيكَهُمْ- فَقَالَ مَا تَكْفُونَنِي أَنْفُسَكُمْ- فَكَيْفَ تَكْفُونَنِي غَيْرَكُمْ- إِنْ كَانَتِ الرَّعَايَا قَبْلِي لَتَشْكُو حَيْفَ رُعَاتِهَا- وَ إِنَّنِي الْيَوْمَ لَأَشْكُو حَيْفَ رَعِيَّتِي- كَأَنَّنِي الْمَقُودُ وَ هُمُ الْقَادَةُ- أَوِ الْمَوْزُوعُ وَ هُمُ الْوَزَعَةُفلما قال ع هذا القول في كلام طويل- قد ذكرنا مختاره في جملة الخطب- تقدم إليه رجلان من أصحابه- فقال أحدهما إني لا أملك إلا نفسي و أخي- فمر بأمرك يا أمير المؤمنين ننقد له- فقال ع وَ أَيْنَ تَقَعَانِ مِمَّا أُرِيدُ

و درود خدا بر او، فرمود: (آن هنگام که تهاجم ياران معاويه به شهر انبار، و غارت کردن آن را شنيد، تنها و پياده به طرف پادگان نظامی کوفه «نخيله» حرکت کرد، مردم خود را به او رسانده، گفتند ای امير مؤمنان ما آنان را کفايت می‌کنيم، فرمود) شما از انجام کار خود درمانده‌ايد چگونه کار ديگری را برايم کفايت می‌کنيد اگر رعايای پيش از من از ستم حاکمان می‌ناليدند، امروز من از رعيّت خود می‌نالم، گويی من پيرو، و آنان حکمرانند، يا من محکوم و آنان فرمانروايانند. وقتی سخن امام در يک سخنرانی طولانی که برخی از آن را در ضمن خطبه‌های گذشته آورديم، به اينجا رسيد. (دو نفر از ياران جلو آمدند و يکی گفت: من جز خود و برادرم را در اختيار ندارم، ای امير المؤمنان فرمان ده تا هر چه خواهی انجام دهم، امام فرمود) شما کجا و آنچه من می‌خواهم کجا

(سياسی، تاريخی)

نظرات شما عزیزان: